In deze preek over 1 Petrus 1:13 wordt stilgestaan bij het eerste gebod in Petrus’ brief: de oproep om volkomen te hopen op de genade die gebracht wordt bij de openbaring van Jezus Christus. Vanuit de voorafgaande verzen wordt duidelijk gemaakt hoe deze hoop stevig verankerd is in Gods uitverkiezing, de wedergeboorte, bewaring en beloofde erfenis. De nadruk ligt op het feit dat deze hoop een zekere verwachting is, waarin discipelen geroepen worden standvastig te leven. De preek behandelt uitvoerig hoe dit hopen eruitziet, wat ervoor nodig is, het omgorden van het verstand en geestelijke nuchterheid, en hoe dit gebod in praktijk gebracht wordt te midden van lijden, verzoeking en de geestelijke strijd.
Kernpunten van de preek
- De oproep tot hopen is het eerste expliciete gebod in de brief van Petrus en staat in verbinding met het voorafgaande fundament van genade.
- Hoop in bijbelse zin is een zekere verwachting van de komst van Christus en de volle openbaring van Gods genade.
- Hopen vereist voorbereiding van het verstand (omgorden van de lendenen) en geestelijke alertheid (nuchter zijn).
- Zelfbeheersing en geestelijke discipline zijn noodzakelijk om gehoor te geven aan deze oproep tot hopen.
- Ware hoop is standvastig, onwankelbaar, en gevoed door het Woord en gebed.
- De verwachting van Christus’ komst vormt een centrale drijfveer voor een heilige en gehoorzame levenswandel.
Geciteerde Schriftgedeelten
1 Petrus 1:13 | Titus 2:11-13 | 1 Johannes 3:1-3 | Filippenzen 4:6-8 | 2 Korinthe 10:5 | Efeze 6:10-18 | Kolossenzen 3:16 | 1 Thessalonicenzen 5:17
