Genesis 7 is een hoofdstuk van radicale scheiding. De wateren van de zondvloed maken een einde aan een verdorven wereld en brengen tegelijkertijd redding voor hen die in de ark zijn. Dit is niet zomaar een verhaal over Noach en een grote boot; het is een beeld van Gods oordeel en genade. De mensheid wordt geoordeeld, maar God voorziet in redding. Dit patroon zien we terug in het evangelie: Christus is de ware ark waarin de gelovige schuilt voor het komende oordeel.
God had Noach gewaarschuwd dat het oordeel zou komen. “Over zeven dagen zal Ik het op de aarde laten regenen, veertig dagen en veertig nachten” (Gen. 7:4). Er was geen onzekerheid, geen mogelijkheid dat het anders zou lopen. Gods woorden staan vast, en als Hij oordeelt, ontkomt niemand daaraan.
De mensen in Noachs tijd hoorden waarschijnlijk zijn waarschuwingen. Honderdtwintig jaar lang bouwde hij de ark (Gen. 6:3), een zichtbaar getuigenis van het komende oordeel. Toch negeerden zij het. Jezus zegt dat zij aten, dronken, trouwden en zich lieten uithuwelijken, tot op de dag dat Noach de ark binnenging en de vloed hen allen wegnam (Mattheüs 24:38-39). De wereld zag het gevaar niet, tot het te laat was.
Zo is het ook nu. De wereld gaat door alsof er geen oordeel komt. Mensen lachen om het idee van een heilig God die rekenschap vraagt. Maar Genesis 7 laat zien dat Gods geduld grenzen kent. De regen begon te vallen, en toen was er geen weg terug.
Terwijl de wereld onderging, was er één veilige plaats: de ark. Dit was geen menselijke uitvinding, geen poging van Noach om zichzelf te redden. God gaf de opdracht, de afmetingen, het ontwerp. De ark was volledig Gods voorziening.
Zo is het ook met Christus. De mens kan zichzelf niet redden. Geen goed werk, geen religieuze inspanning kan het oordeel van God afwenden. Alleen door Gods voorziening, Christus, is er redding. Jezus zegt: “Ik ben de Deur; als iemand door Mij naar binnen gaat, zal hij behouden worden” (Johannes 10:9). Net zoals er maar één ark was, is er maar één Weg tot behoud.
De ark was ook voldoende. Noach hoefde niet mee te helpen om zichzelf veilig te houden. De ark hield hem drijvend. Zo is Christus volledig genoeg voor de redding van zondaren. Wie in Hem is, heeft niets meer nodig.
Een cruciaal moment in Genesis 7:16. Noach deed de deur niet dicht. Het was God Zelf Die bepaalde wie binnen was en wie buiten.
Dit laat Gods soevereiniteit in redding zien. Noach en zijn gezin waren niet bewaard omdat zij beter waren dan anderen, maar omdat God hen riep en hen beschermde. Zo is het ook met Christus: “Niemand kan tot Mij komen, tenzij de Vader, die Mij gezonden heeft, hem trekt” (Johannes 6:44). Redding is Gods werk. Hij roept, Hij redt en Hij sluit de deur wanneer de tijd voorbij is.
Maar deze gesloten deur is ook een waarschuwing. De mensen buiten de ark zullen gesmeekt hebben om binnen te komen toen het water steeg. Maar het was te laat. Gods geduld had een einde. Nu staat de deur van genade nog open, maar er komt een dag dat zij gesloten wordt. Dan zal geen smeekbede meer baten.
Het oordeel kwam van boven en van onder. Geen bergtop was hoog genoeg, geen huis sterk genoeg, geen mens machtig genoeg om te ontsnappen. Alles wat adem had buiten de ark, verdronk (Gen. 7:22-23).
Toch schuilt er in deze vloed een verborgen genade. Dezelfde wateren die de wereld vernietigden, droegen de ark omhoog. Het oordeel dat anderen velde, werd voor Noach het middel van redding. Dit wijst heen naar Christus, die zelf ondergedompeld werd in het oordeel van God. Hij zegt in Lukas 12:50: “Ik moet met een doop gedoopt worden, en hoe beklemd word Ik, totdat het volbracht is!” Aan het kruis droeg Hij de volle vloed van Gods toorn, zodat wie in Hem is, niet meer veroordeeld wordt.
Genesis 7 leert ons een harde, maar noodzakelijke waarheid: God oordeelt de zonde. Niemand kan zichzelf redden. Maar het hoofdstuk wijst ons ook naar Christus, de ware ark, de enige veilige schuilplaats.